Ο χρόνος για την Ελλάδα τελειώνει...

Η Ελλάδα χρηματοδοτείται από την τρόικα (xώρες της Ευρωζώνης, Δ.Ν.Τ. και Ε.Κ.Τ.) προκειμένου να καλύψει το πρωτογενές της έλλειμμα και να αποπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις. Σε αντάλλαγμα εφαρμόζει περιοριστική πολιτική λιτότητας η οποία έχει οδηγήσει τη χώρα σε βαθειά ύφεση και έξαρση της φοροδιαφυγής. Η αύξηση των φόρων μείωσε τις οικονομικές συναλλαγές και η έλλειψη φοροελεγκτικών μηχανισμών ενίσχυσε την παραοικονομία. Η συνέχιση της ίδιας οικονομικής πολιτικής είναι αδιέξοδη, καθώς δεν οδηγεί στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Το έλλειμμα δεν υποχωρεί και το δημόσιο χρέος κινείται ανεξέλεγκτα πάνω από το 150% του ΑΕΠ. Η χώρα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή να μην πάρει τις επόμενες δόσεις, εξαιτίας της αδυναμίας να επιτύχει τους οικονομικούς στόχους.

Η τρόικα και η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να αναγνωρίσουν τα λάθη που έχουν γίνει μέχρι σήμερα και να επανεξετάσουν τη συνταγή αντιμετώπισης της δημοσιονομικής κατάστασης της χώρας, καθώς με τα υπάρχοντα δεδομένα η Ελλάδα δεν θα αργήσει να εκτροχιαστεί οικονομικά, αλλά και κοινωνικά. Η Ελλάδα για να αποπληρώσει μέρος του χρέους της θα πρέπει να επιστρέψει στην ανάπτυξη.
Η ανάπτυξη απαιτεί επενδύσεις. Αντίθετα, τα τελευταία χρόνια περιορίστηκε το πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, καθυστέρησε η απορρόφηση των πόρων του ΕΣΠΑ λόγω αδυναμίας κάλυψης της εγχώριας συμμετοχής, ενώ η μείωση των καταθέσεων «στέγνωσε» τη ρευστότητα που παρέχουν οι τράπεζες στην αγορά. Χωρίς επενδύσεις η χώρα δεν πρόκειται να επιστρέψει σε θετικό ρυθμό ανάπτυξης.

Η έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ δεν θα είναι λύση ούτε για την Ελλάδα, ούτε για την Ευρωζώνη. Σε μια ενδεχόμενη αλλαγή νομίσματος η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει καταστάσεις πανικού που θα οδηγήσουν πιθανότατα σε κλυδωνισμό του τραπεζικού συστήματος, ενώ η αποπληρωμή του χρέους με δραχμές θα οδηγήσει σε μεγάλο πληθωρισμό και τεράστια υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου. Η Ευρωζώνη θα χάσει κι άλλες χώρες μέλη της Νότιας Ευρώπης, με αποτέλεσμα οι Βόρειες χώρες που θα παραμείνουν να έχουν εμπορικά πλεονάσματα οδηγώντας σε ανατίμηση του Ευρώ και τελικά υπονόμευση των εξαγωγών τους, λόγω της ισχυροποίησης του νομίσματος. Άρα, η Ευρώπη έχει λόγο να στηρίξει την Ελλάδα και να διασφαλίσει έμπρακτα την έξοδο της από την δημοσιονομική κρίση.
Η Ελλάδα χρειάζεται πόρους για ανάπτυξη. Χρειάζεται αύξηση του προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, με έμφαση στη χρηματοδότηση παραγωγικών επενδύσεων του ιδιωτικού τομέα. Επιπρόσθετα, θα απαιτηθεί ένας αυτοτελής μηχανισμός που θα δανειοδοτεί αποκλειστικά παραγωγικές επενδύσεις στη χώρα, καθώς ο ελληνικός τραπεζικός τομέας παρά τις ενέσεις ρευστότητας δεν διοχέτευσε ρευστότητα στην αγορά. Μια τέτοια λύση προϋποθέτει πολιτική διαπραγμάτευση και συμφωνία. Η Ελλάδα πρέπει να θέσει το ζήτημα της χρηματοδότησης των επενδύσεων στη χώρα.
Με την υλοποίηση επενδύσεων θα τονωθεί άμεσα ο κατασκευαστικός κλάδος και σε βάθος λίγων ετών θα ενισχυθεί η εγχώρια παραγωγική δραστηριότητα επιτρέποντας την έξοδο από την ύφεση, την αύξηση των δημόσιων εσόδων, την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος και τη μερική αποπληρωμή του χρέους. Αυτή είναι και μοναδική βιώσιμη λύση για τη χώρα, δηλαδή η στροφή σε αποκλειστικά παραγωγικές επενδύσεις του ιδιωτικού τομέα. Οι πόροι για τη χρηματοδότηση ενός τέτοιου αναπτυξιακού σχεδίου θα μπορούσαν να προέλθουν από την έκδοση Ευρωομολόγου, το οποίο δεδομένου πως θα κατευθυνόταν σε χρηματοδότηση επενδύσεων και όχι χρηματοδότηση παλιών χρεών και υφιστάμενων ελλειμμάτων θα είχε μικρότερο επιτόκιο.

Ο χρόνος για την Ελλάδα τελειώνει. Το μεσοπρόθεσμο δε διασφαλίζει την προοπτική της χώρας. Η φοροδοτική ικανότητα των συνεπών ελλήνων φορολογουμένων εξαντλήθηκε. Η φοροδιαφυγή δεν αντιμετωπίστηκε παρά τις σχετικές εξαγγελίες. Οι δημόσιες δαπάνες δεν περιορίστηκαν όπως θα έπρεπε. Ο τραπεζικός τομέας δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει την αγορά, εξαιτίας των λαθών του παρελθόντος. Σήμερα, και πριν να είναι αργά, χρειάζεται πολιτικό αίτημα της χώρας στις χώρες – μέλη της Ευρωζώνης για χρηματοδότηση επενδύσεων.