Συνέντευξη με τον εικαστικό Αριστείδη Χρυσανθόπουλο

Ο Ηλείος εικαστικός Αριστείδης Χρυσανθόπουλος γεννήθηκε στην Αμαλιάδα το 1975. Σπούδασε στη σχολή Καλών Τεχνώντου Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

και μετρά ήδη αρκετές συμμετοχές σε ομαδικές εκθέσεις αλλά και συμμετοχές σε θεατρικές παραστάσεις ως σκηνογράφος - ενδυματολόγος. Το 2013 παρουσιάζει με μεγάλη επιτυχία την πρώτη του ατομική έκθεση με τίτλο "Ονειρομνήμες" στο χώρο των Εικαστικών Αναζητήσεων στην Αθήνα. Πληροφορίες για τον ίδιο και τα έργα του, μπορείτε να βρείτε στην προσωπική του ιστοσελίδα www.chrysanthopoulos-artpainter.gr

Ποιοι είναι οι λόγοι που σε ώθησαν να θέλεις να ασχοληθείς με την τέχνη ;

Ακούγοντας από πολύ μικρός τους γύρω μου να μιλούν για το ταλέντο μου, σίγουρα γεννήθηκε η ιδέα ότι θα μπορούσα να γίνω ζωγράφος. Όσο όμως ωρίμαζα, αισθανόμουν ότι η τέχνη θα ήταν μια λυτρωτική διέξοδος από την καθημερινότητα.

Όσον αφορά τη ζωγραφική, ποια υλικά προτιμάς και σε ποια θέματα εστιάζεις περισσότερο;

Πιστεύω ότι ανιχνεύω καλύτερα τον ίδιο μου τον εαυτό, αλλά και αποδίδω καλύτερα τις εικόνες, που γεννιούνται από τις αισθήσεις μου μέσα από την τεχνική της ακουαρέλας. Τα υδατοδιαλυτά χρώματα, η σινική μελάνη αλλά και η μεικτή τεχνική, που χρησιμοποιώ σε κάποια από τα έργα μου, θεωρώ ότι αποδίδουν στην πραγματικότητα, που ζω και μέσα στην οποία εμπνέομαι, μια πιο προσωπική ματιά. Επιπλέον προτιμώ οι έννοιες ή οι καταστάσεις που παρουσιάζονται στα έργα μου να είναι περισσότερο ανθρωποκεντρικές.

Πόσο σημαντική για σένα είναι η άποψη των ανθρώπων, που θα δουν έργα σου ζωγραφικής; Είναι ικανή να επηρεάσει τον τρόπο που θα εκφράσεις το επόμενό σου βήμα ;

Δε νομίζω ότι υπάρχει ζωγράφος που θα επηρεαζόταν τόσο πολύ, ώστε να αλλάξει τόσο ριζικά τους τρόπους έκφρασής του. Σίγουρα οι γνώμες ανθρώπων, που ασχολούνται με την τέχνη μπορεί να με επηρεάσουν, να με εμπνεύσουν ή και να με καθοδηγήσουν, όμως πάντα θα υπάρχει το δικό μου αποτύπωμα στα έργα μου, που θα με κάνει να νιώθω ότι το έργο είναι δικό μου. Άλλωστε δε μπορεί να αρέσουμε σε όλους, όμως την ίδια στιγμή είναι ευχάριστο να αισθάνεσαι ότι ο άνθρωπος που βρίσκεται μπροστά σε ένα έργο μου, αισθάνεται το πάθος μου για την τέχνη. Κι αυτή η αναγνώριση είναι η μεγαλύτερη φιλοφρόνηση για μένα.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν άνθρωπο της Ελληνικής περιφέρειας να μπορέσει να παρουσιάσει τη δουλειά του στην Αθήνα ;

Δε νομίζω ότι αλλάζει ο βαθμός δυσκολίας, επειδή προέρχομαι από την Ελληνική περιφέρεια. Ειδικά στην αρχή πρέπει να "τρέξεις", να παρουσιάσεις δουλειά σου, να την υπερασπιστείς αλλά ταυτόχρονα να αποστασιοποιηθείς από τον ίδιο σου τον εαυτό, προκειμένου να αισθανθείς σίγουρος, ότι μέσα από τη δουλειά σου εκφράζεσαι εσύ ο ίδιος και ότι δεν έχεις την παραμικρή αμφιβολία, ότι το έργο ή τα έργα που παρουσιάζεις αξίζουν της προσοχής των άλλων.

Η πρώτη σου ατομική έκθεση με τίτλο "Ονειρομνήμες" άφησε θετικές εντυπώσεις. Θεωρείς ότι ήταν τολμηρό το εγχείρημα σου κάτω από ιδιαίτερα δύσκολα οικονομικές συνθήκες να προχωρήσεις στην παρουσίαση της πρώτης σου ατομικής έκθεσης;

Όταν ένας εικαστικός αισθάνεται την ανάγκη να παρουσιάσει στο κοινό το όραμά του δε νομίζω ότι μπορεί να τον σταματήσει τίποτε. Σίγουρα έχουν αλλάξει οι καταστάσεις, αλλά η τέχνη βρίσκει πάντα διεξόδους και αυτές ακολουθούμε. Είχα την τύχη και την ευτυχία να παρουσιάσω έργα μου στον ανακαινισμένο χώρο των Εικαστικών Αναζητήσεων του κου Μελέτη Φικιώρη τον οποίο και γνώρισα μέσα από ομαδικές εκθέσεις. Είναι σημαντικό ένας άνθρωπος που αγαπά την τέχνη να σου δίνει βήμα να παρουσιάσεις τη δική σου εκδοχή. Από εκεί και πέρα σίγουρα πρέπει να προσαρμοστείς και στις επιταγές της εποχής και παρά το γεγονός ότι όλοι θεωρούμε τα έργα μας ως προέκταση του εαυτού μας, πρέπει πάντα, βιώνοντας τη σημερινή κατάσταση, ούτε να τα υπερτιμούμε αλλά και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τα υποτιμούμε.

Πόσο σημαντικό θεωρείς το ρόλο του διαδικτύου στην προώθηση της δουλειάς σου;

Είναι αρκετά σημαντικός ο ρόλος του. Άλλωστε η συνέντευξή μου θα παρουσιαστεί στην ιστοσελίδα σας, που με στήριξε και στην ατομική μου έκθεση. Πέραν όμως από αυτό είναι πολύ σημαντικό για μένα να έχω συγκεντρωμένο υλικό από τα έργα μου σε μια ιστοσελίδα, έτσι ώστε να μπορεί κάποιος, όχι μόνο να δει δουλειά μου, αλλά να δει και να επεξεργαστεί την πορεία μου και την εξέλιξη της τέχνης μου μέσα στο χρόνο.

Πως προέκυψε η ενασχόλησή σου με τη σκηνογραφία και πόσο σημαντική είναι για σένα;

Η ζωγραφική με "ταξιδεύει" και το θέατρο με συναρπάζει. Ήταν αυτονόητο για μένα να συμμετέχω σε εργαστηριακά μαθήματα σκηνογραφίας και σε σεμινάρια σκηνογραφίας - ενδυματολογίας με την απαίτηση από τον ίδιο μου τον εαυτό να εξελίξω ό,τι μάθω σε δικές μου δουλειές. Ευκαιρίες μου δόθηκαν στον τόπο καταγωγής μου και θεωρώ ότι έδωσα τον καλύτερο μου εαυτό, κάτω από δύσκολες συνθήκες. Οι ενθαρρυντικές κριτικές που πήρα με βοήθησαν κάθε φορά να εξελίσσομαι.

Ποια είναι τα θετικά ή τα αρνητικά του να σκηνογραφείς ;

Στην ουσία δεν υπάρχουν θετικά ή αρνητικά στοιχεία. Περισσότερο μετρά ο ανθρώπινος παράγοντας, γιατί στη σκηνογραφία δεν είμαι μόνος, όπως στη ζωγραφική, όπου οι αποφάσεις σχετικά με το πως θα διαχειριστώ και θα εξελίξω την έμπνευσή μου είναι αποκλειστικά δικές μου. Πρέπει να συνεργαστώ με ανθρώπους που έχουν τις δικές τους ιδέες κι απόψεις σχετικά με το έργο που καλούμαι να σκηνογραφήσω και πάνω σε αυτές να "χτίσω" τη δική μου έμπνευση.
Εδώ πρέπει να πω ότι στην πορεία μου ως σκηνογράφος ήμουν τυχερός, γιατί στον τόπο καταγωγής μου συνεργάστηκα με την ομάδα θεάτρου ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ. Ο κος Νίκος Λαϊνόπουλος, που είναι και η "ψυχή" της ομάδας μού έδωσε τη δυνατότητα να σκηνογραφήσω δύο κλασσικά έργα - διαμάντια όπως είναι το "Λεωφορείο ο Πόθος" του Τεννεσί Ουίλιαμς και "Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα" του Ευγένιου Ο' Νηλ καθώς και μια υπέροχη κωμωδία των Αλ. Ρήγα και Δ. Αποστόλου με τίτλο "Παρακαλώ... Ας μείνει μεταξύ μας". Πέραν όμως από την ευκαιρία που μου δόθηκε, αποδείξαμε μαζί με την ομάδα του ότι και στην Ελληνική περιφέρεια παρουσιάζονται παραστάσεις, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τις Αθηναϊκές παραστάσεις. Στα δύο τελευταία θεατρικά έργα γνώρισα έναν πολύ σημαντικό σκηνοθέτη, τον κύριο Αλέξανδρο Κοέν. Ο ίδιος μου έδωσε και την ευκαιρία να σκηνογραφήσω το σπουδαίο έργο του Χένρικ Ίψεν, "Η Αγριόπαπια". Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι, όταν το όραμα και η έμπνευση ενός σκηνοθέτη αποπνέει φρεσκάδα και πρωτοτυπία, τότε και ο σκηνογράφος μιας παράστασης μπορεί να "απογειώσει" το σκηνικό της.

Επανερχόμενοι λοιπόν στη ζωγραφική, τι μπορούμε να περιμένουμε μετά τις "Ονειρομνήμες";

Βρίσκομαι σε μια πολύ δημιουργική φάση, όπου εμπνέομαι, οραματίζομαι και δημιουργώ έργα, που ελπίζω να αποτελέσουν μέρος της επόμενης ατομικής μου έκθεσης. Προς το παρόν το έργο μου "3 μ.μ., Πυρακτωμένοι φόβοι" συμμετέχει στην ομαδική έκθεση "24 ώρες" στο χώρο των Εικαστικών Αναζητήσεων.

Τελειώνοντας, ποια είναι η ευχή σου για το μέλλον;

Δε μπορώ να αποφύγω την ευχή να βιώνουν όλοι οι άνθρωποι καλύτερες συνθήκες ζωής, γιατί μπορεί η τέχνη να είναι μια διέξοδος, δεν παύει όμως να είμαι πολίτης αυτού του κόσμου και να έχω υποστεί κι εγώ της συνέπειες της γενικότερης κρίσης που διέπει την εποχή μας. Προσωπικά θέλω να είμαι υγιής κι ελεύθερος να εκφράζομαι και να εξελίσσομαι μέσα από την Τέχνη.

πηγή: indepedent.gr