Είναι η κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+ το επόμενο στάδιο της ανθρώπινης εξέλιξης; Is the LGBTQ+community the next stage of human evolution?

Δεν είναι τα πιο δυνατά είδη που επιβιώνουν ή τα πιο έξυπνα, αλλά αυτά που ανταποκρίνονται καλύτερα στις αλλαγές. (Δαρβίνος)

Κάποτε στην Θεολογική σχολή Αθηνών ο αείμνηστος καθηγητής μας κ. Κώστας Παπέτρου σε διαλέξεις του για τα ταμπού αναφερόταν και ισχυριζόταν με σθένος πως τα ταμπού υπάρχουν και πρέπει να διασφαλήσουμε την ύπαρξή τους στην κοινωνία μας, γιατί είναι αυτά που διατηρούν την συνοχή του κοινωνικού συνόλου. Ανήσυχο πνεύμα ούσα και αντικομφορμίστρια έλεγα “Μωρέ τι μας λέει;” Σήμερα, όμως, 2024 κατανοώ τα τότε λεγόμενά του.

Ζούμε στην εποχή της παντοδυναμίας του ανθρώπου χωρίς καμία αμφιβολία. Ο άνθρωπος πια μάχεται και πολεμά τον ίδιο του τον εαυτό, την ιστορία του, την παραδοσή του και την φύση του. Ο άνθρωπος γίνεται ένας μικρός θεός. Πολλά είναι αυτά που έχουμε στο κεφάλι μας πια και θα έλεγα πως ζούμε πια σε μια διαρκή κρίση ταυτότητας, σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο. Η ζωή μας είναι ένας διαρκής αγώνας αυτοπροσδιορισμού. Ποιος είμαι, τι μου αρέσει, τι δεν μου αρέσει, τι αντέχω, πως συμπεριφέρομαι και ποιες είναι οι αξίες μου. Και αυτά είναι στοιχεία του χαρακτήρα μας που υπόκεινται σε μεταβολή, καθώς οι κοινωνίες με την πάροδο του χρόξου αλλάζουν, εξελίσσονται. Κάτι που πριν από κάποια χρόνια ήταν σταθερή αξία ή πεποίθηση, ξαφνικά αμφισβητείται. Όμως, από αυτό που βλέπω και ακούω τις τελευταίες ημέρες στα ΜΜΕ για το επίκαιρο θέμα των ομοφυλοφύλων και της τεκνοθεσίας, συμπεραίνω πως έχουμε περάσει σε άλλο level πια. Το φύλο μας τίθεται υπό αμφισβήτηση, και ζητούμε την ίση μεταχείριση ως προς την απόκτηση παιδιών με τα ετερόφυλα ζευγάρια και αυτό είναι μια ανθρώπινη κατάκτηση. Και όπως παρακολουθώ τις συζητήσεις, μου γεννιέται η εξής ερώτηση¨ Πως είναι δυνατόν να αμφισβητούμε αυτό που βλέπουμε; Αν πάω και σταθώ μπροστά σε έναν καθρέφτη γυμνή/γυμνός τι φύλο βλέπω; αρσενικό ή θηλυκό θα έλεγε κάποιος. Αμ δεν... Υπάρχουν και άλλα αγαπητέ φίλε!! Αμφισβητούμε και την όρασή μας. Το πως νιώθω και βιώνω την σεξουαλικότητά μου, οι σεξουαλικές μου προτιμήσεις προσδιορίζουν το φύλο μου και όχι ό,τι βλέπω. Συνεχίζοντας, όμως, τα άτομα που δηλώνουν ομοφυλόφυλοι απαιτούν και θέλουν να αναγνωρίζουμε και οι υπόλοιποι την δικιά τους πραγματικότητα. Και σε καμία περίπτωση δεν γυρνάμε την πλάτη μας στην κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ+, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουν το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, του αυτοπροσδιορισμού, της αυτοδιάθεσης και της ίσης μεταχείρισης. Και το δικαίωμα αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο. Βέβαια η επιστήμη πια μας πληροφορεί πως οι οφυλόφυλοι γεννιούνται, δεν γίνονται στην πορεία. Κάποτε η επιστήμη τους θεωρούσε ψυχιατρικά άρρωστους, σήμερα ευτυχώς, θεωρεί τα άτομα αυτά υγιή, όπως ολοι οι υπόλοιποι (λέμε τώρα..) Πριν κάνουμε μια ανασκόπηση του τι ακριβώς έχει συμβεί μέχρι σήμερα, καλό θα ήταν να έχουμε κατά νου την ύπαρξη δύο φύλων: το βιολογικό και το κοινωνικό φύλο. 

Τι συμβαίνει μέχρι τώρα;

Επί του παρόντος, τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια στην Ελλάδα δεν έχουν τα ίδια δικαιώματα με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια όσον αφορά τη γονεϊκότητα. Δεν μπορούν να υιοθετήσουν μαζί παιδιά και δεν τους επιτρέπεται η πρόσβαση σε τεχνολογίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής (ART), όπως η εξωσωματική γονιμοποίηση (IVF). Αυτό σημαίνει ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια που θέλουν να αποκτήσουν παιδιά πρέπει είτε να το κάνουν ιδιωτικά είτε να ταξιδέψουν στο εξωτερικό για να λάβουν την απαραίτητη ιατρική φροντίδα. 

Όσοι υποστηρίζουν τη χορήγηση του δικαιώματος στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδιά υποστηρίζουν ότι πρόκειται για θέμα ισότητας και δικαιοσύνης. Πιστεύουν ότι όλα τα ζευγάρια, ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό, θα πρέπει να έχουν την ίδια ευκαιρία να δημιουργήσουν οικογένεια. Υποστηρίζουν επίσης ότι τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια μπορούν να είναι εξίσου καλοί γονείς με τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια και ότι τα παιδιά τους δεν θα βρεθούν σε μειονεκτική θέση με κανέναν τρόπο.

Όσοι αντιτίθενται στην παραχώρηση του δικαιώματος στα ομοφυλόφιλα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδιά επικαλούνται συχνά θρησκευτικούς ή ηθικούς λόγους. Πιστεύουν ότι ο γάμος είναι μεταξύ ενός άνδρα και μιας γυναίκας και ότι τα παιδιά πρέπει να είναι αποτέλεσμα αυτής της ένωσης. Συχνά επικαλούνται τον παραδοσιακό ορισμό του γάμου και τον ρόλο της μητέρας και του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών. Υποστηρίζουν ότι τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν σε ένα νοικοκυριό με έναν άνδρα και μια γυναίκα γονέα, πιστεύοντας ότι αυτό παρέχει ένα πιο ισορροπημένο και γαλουχητικό περιβάλλον.

Ωστόσο, αυτά τα επιχειρήματα συχνά παραβλέπουν την ποικιλομορφία των οικογενειακών δομών και το γεγονός ότι πολλά παιδιά μεγαλώνουν σε μονογονεϊκές ή υιοθετημένες οικογένειες χωρίς να βιώνουν αρνητικές συνέπειες. Επιπλέον, οι υποστηρικτές των ίσων δικαιωμάτων επισημαίνουν ότι πρωταρχικό μέλημα θα πρέπει να είναι η ευημερία των παιδιών, ανεξάρτητα από τη δομή της οικογένειας.

Η προσωπική μου τοποθέτηση στο παραπάνω ζήτημα είναι ξεκάθαρα αρνητική και εξηγώ: Η παρένθετη μητέρα και ο οποιοσδήποτε άλλος τρόπος υποβοηθούμενης παραγωγής για την απόκτηση παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια είναι λάθος. Η υποβοηθούμενη αναπαραγωγή δόθηκε από την επιστήμη στον άνθρωπο ως λύση για προβλήματα γονιμότητας της γυναίκας και αναφέρεται στο βιολογικό φύλο και όχι στο κοινωνικό. Δίνει τη δυνατότητα σε εκείνη την γυναίκα της οποίας το γεννητικό σύστημα παρουσιάζει δυσκολία στην κυοφορία ενός παιδιού. Όμως, το γεννητικό σύστημα της γυναίκας είναι υπαρκτό και πραγματικό, δεν είναι πιστεύω ή νιώθω ό,τι υπάρχει. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα δικαίωμα που το έδωσε η φύση και όχι ο αγώνας μιας κοινότητας για την ίση μεταχείριση, γιατί το κοινωνικό τους φύλο δεν είναι ίδιο με το βιολογικό. Θα έπρεπε όμως να έχουν το δικαίωμα, εφόσον υπάρχουν κοινωνικές δομές υπεύθυνες για την αξιολόγηση των υποψηφίων γονέων, υιοθεσίας ή αναδοχής παιδιών. Προς το παρόν τουλάχιστον, γιατί στα επόμενα χρόνια αυτό που συζητάμε τώρα θα γίνει πραγματικότητα. 

Ως προς το επιχείρημα ό,τι τα παιδιά θα πρέπει να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον με μητέρα και πατέρα, θα έλεγα πως αν λίγο αναστοχαστούμε για ποιό πράγμα μιλάμε σήμερα και τι αντιμετωπίζουμε καθημερινά, όπως σύγχυση ταυτότητας, γυναικοκτονίες, εγκλήματα, αγαπητοί μου, θα πρέπει να αναθεωρήσουμε αυτό το επιχείρημα. Γιατί η κοινωνία μας μέχρι τώρα δεν τα έχει πάει και καλύτερα!! Πιστεύω πως η αγάπη και μόνο είναι αυτή που μπορεί να πάει την κοινωνία μας μπροστά από όποιον και αν προέρχεται.  Τώρα για το αν η ευημερία των παιδιών εξαρτάται από την δομή της οικογένειας, ενδιαφέρον θα είχε να γίνει μια έρευνα επ’αυτού (αν ήδη υπάρχει δεν το γνωρίζω).

Τέλος, θα ήθελα να επιστήσω την προσοχή στην πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας γιατί είναι αυτή που γράφουν αυτή τη στιγμή το μέλλον!! Και θα πρέπει να το γράψουν με σύνεση, σωφροσύνη, ηθική. Πέρα από κομματικές τοποθετήσεις και οδηγίες. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο, για να γυρίσουν την πλάτη στο μέλλον. Αν και θεωρώ πως αν δεν το νομοθετήσουν τώρα σε λίγα χρόνια θα νομοθετηθεί η πρόσβαση των ομοφυλλόφυλων ζευγαριών σε τεχνολογίες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής. 

Ό,τι και αν γίνει το μόνο σύγουρο είναι πως ήδη οι κοινωνίες μας ζουν το αύριο, όπου όλα τίθενται υπό αμφισβήτηση και αναθεώρηση!! Σήμερα είναι το αγώνας της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ+, εχθές η αμφισβήτηση του Θεού, η αμφισβήτηση της υπάρξης, αύριο μπορεί να είναι η αμφισβήτηση της ηγεσίας, του πολιτικού καθεστώτος της εκάστοτε χώρας. Και κάπως έτσι εξελισσόμαστε...

Σταυρούλα Κ. Τσιώλη

English version

It is not the strongest species that survive or the most intelligent, but those that respond best to change. (Darwin)

During my time at the Theological School of Athens, our late professor, Mr. Costas Papetrou, passionately asserted in his lectures on taboos that these societal restrictions are crucial for maintaining social cohesion. As a restless spirit and non-conformist, I questioned, "What is he telling us?" Today, in 2024, I understand the importance of his words.

We now live in an era of human omnipotence without a doubt. Man is engaged in a constant struggle against himself, his history, his tradition, and his nature, as he assumes the role of a quasi-god. Many aspects of our identity are in flux, leading to a perpetual personal and collective identity crisis. Our values, beliefs, and character traits are subject to change, just as societies evolve over time. What was once a fixed value or belief is now being questioned. 

In the current discussions about the topical issue of homosexuals and procreation, it seems we have entered another level of societal change. Our understanding of gender is challenged, and there is a demand for equal treatment in matters of having children, transcending the boundaries of heterosexual couples. As we engage in these discussions, a crucial question emerges: "How can we question what we see?"

If I stand naked in front of a mirror, what gender do I see? One might say male or female. However, it goes beyond that—we now even question our eyesight. Gender is determined by how one feels and experiences their sexuality and preferences, not solely by physical appearance. While individuals who identify as gay seek recognition of their reality, it is essential to acknowledge and support their right to free expression, self-determination, and equal treatment.

Science now informs us that genders are innate, not constructed along the way. Whereas in the past, science considered them mentally ill, today it recognizes these individuals as healthy, just like everyone else. Before delving into the current situation, it's important to consider the existence of two sexes: biological and social.

Regarding the current situation in Greece:

Same-sex couples in Greece do not currently enjoy the same rights as heterosexual couples in matters of parenthood. They face limitations in adopting children and accessing assisted reproductive technologies (ART), such as in vitro fertilization (IVF). Advocates for the rights of same-sex couples argue for equality and justice, asserting that all couples, regardless of sexual orientation, should have equal opportunities to start a family. They also contend that same-sex couples can be just as capable parents as heterosexual couples, with their children facing no inherent disadvantages.

Opponents of extending these rights to same-sex couples often cite religious or moral reasons. They adhere to the traditional definition of marriage and the belief that children should be the result of a union between a man and a woman. They argue for a balanced and nurturing environment, emphasizing the importance of one male and one female parent in raising children.

However, these arguments often overlook the diversity of family structures and the fact that many children grow up in single-parent or adopted families without experiencing negative consequences. Advocates for equal rights emphasize that the primary concern should be the welfare of children, regardless of family structure.

As for my personal position on this issue, it is clearly negative, and I will explain why: surrogacy and any other method of assisted reproduction for same-sex couples to have children by same-sex couples is wrong. Assisted reproduction, originally provided by science as a solution to women's fertility problems, pertains to biological sex rather than social sex. It offers a viable option for women facing difficulties in carrying a child due to issues with their reproductive system. The female reproductive system is a tangible reality, independent of personal thoughts or feelings. Therefore, the right to assisted reproduction is bestowed by nature and not merely a result of a community's struggle for equal treatment, given that their social gender differs from their biological one. Nevertheless, this right should be upheld, contingent upon social structures responsibly evaluating prospective parents for adoption or fostering children. This holds true, at least for now, as our current discussions may manifest as reality in the coming years.

Concerning the argument advocating for children to grow up in an environment with both a mother and a father, a reevaluation is warranted. Reflecting on contemporary challenges such as identity confusion, femicide, and various crimes, it becomes evident that our society has not necessarily fared better under this traditional family structure. Love, irrespective of its source, is posited as the force capable of propelling our society forward. While the impact of family structure on the well-being of children is a topic of interest, it remains unclear if comprehensive research on this matter exists. 

Finally, attention is drawn to the political leadership of our country, as they are currently shaping the future. They must approach this task with prudence, morality, and a focus beyond party affiliations and directives. The stakes are too high for them to neglect the potential consequences of their decisions in the future. Failure to legislate now may result in access to assisted reproductive technologies for same-sex couples in the coming years. 

Regardless of the outcome, the only certainty is that our societies are already living in tomorrow, where everything is subject to questioning and revision. Today marks the struggle of the LGBTI+ community, yesterday was marked by the questioning of God and existence, and tomorrow may bring scrutiny of leadership and political regimes in respective countries. Such is the path of our evolution.

Stavroula K. Tsioli