Το έργο που παίζεται σε πολλές πράξεις και πολλές φάσεις!!

 

Τα εισιτήρια δεν έχουν εξαντληθεί, καθώς το χρονικό διάστημα που θα είναι on stage οι ηθοποιοί μας και οι κομπάρσοι μας θα είναι μεγάλο. Τίτλος του μοναδικού αριστουργήματος για την φετινή χρονιά είναι "Μα τι φάση και αυτή;!" Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο θεόσταλτης έμπνευσης και απαράμιλλης σκηνοθεσίας. Ο Χρυσός Λέοντας προ των πυλών... απλά θα περιμένουμε λίγο τις επόμενες Κάννες να θέσουμε υποψηφιότητα.

Μιλάω για το Εκπαιδευτικό Έργο, ή για το όραμα στην Εκπαίδευση, ή αν θέλουμε να επεκταθούμε λίγο ακόμα θα μιλήσουμε  για τα παιδιά μας, μικρά και μεγάλα. Εκείνα, δηλαδή, στα οποία αναφέρεται η Εκπαίδευση και σε εκείνους που είναι αποτέλεσμα αυτής. Με λίγα λόγια, μαθητές και δασκάλους/καθηγητές. 

Ζούμε κατά μέσον όρο 85 χρόνια (εύχομαι στους περισσότερους να τα εκατοστήσουμε), εκ των οποίων τα πρώτα 30, μην πω και παραπάνω, διαβάζουμε, σπουδάζουμε. κάνουμε μεταπτυχιακά, διδακτορικά και ξένες γλώσσες (μία δεν φτάνει). Τα υπόλοιπα 10, μέχρι τα 40 δλαδή, ψάχνουμε εργασία ανάλογη του κόπου μας και της επένδυσης που έχουμε κάνει σε χρόνο και χρήμα, εμείς και οι οικογένειές μας. Αισίως, φτάσαμε 40 ετών. Και τότε σκεφτόμαστε " Ρε συ πρέπει να κάνουμε και οικογένεια!!¨, όπα ρε φίλε που πας στα 40... Κάποιοι από εμάς τα καταφέρνουν όλα αυτά, ίσως και νωρίτερα, κάποιοι άλλοι όχι. ΥΠΟΓΕΝΝΗΤΙΚΟΤΗΤΑ , την ανακαλύψαμε την έννοια. Λένε οι έρευνες, και μάλιστα πρόσφατες ότι μέχρι το 2050 θα είμαστε 9 εκατομμύρια.ΩΩΧΧ μα γιατί;;; Κάτι πρέπει να κάνουμε λένε στα επιτελεία, να δώσουμε κίνητρα στους νέους. Think Tankers τους λένε αυτούς. Λοιπόν, δεν τους χρειαζόμαστε τους κυρίους. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι πολιτική βούληση, τομές, και προγραμματισμό. 

Δυστυχώς, όλα αυτά που λέω δεν είναι άγνωστα. Όλοι οι καθηγητές γνωρίζουμε τι σημαίνει κόπος, ελπίδα, όνειρο. Κάποιοι από εμάς καταφέραμε να μπούμε στην τάξη, από αυτήν που προήλθαμε για να ξαναμπούμε σ αυτήν. Γιατί εκεί νιώθουμε ότι ανήκουμε, νιώθουμε ασφάλεια νιώθουμε αγάπη. Κάποιοι δεν το έχουν καταφέρει ακόμα. Οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί κάθε χρόνο γυρνάνε την Ελλάδα για να υπηρετήσουν το εκπαιδευτικό σύστημα που τόσο αγάπάνε, και καταλήγουν να είναι τα θύματα της παιδευτικής διαδικασίας. Έρχεται ο Αύγουστος και δεν ξέρουν αν θα είναι κάπου, που, πότε, που θα αφήσουν τις οικογένειές τους, που θα ζήσουν για τους επόμενες  μήνες.  Κάποιοι κάνουν 100 και βάλε χιλιόμετρα καθημερινά για να μεταβούν στο σχολείο της τοποθέτησής του. Πως αυτός ο καθηγητής θα μπει σε μια τάξη 25 ατόμων να κάνει μάθημα και μάλιστα βιωματικό, με ενσυναίσθηση, με πάθος, όταν τριγυρνάει από τις 4 τα ξημερώματα με τις συγκοινωνίες;; ΚΡΙΜΑ. Κρίμα για αυτό τον τόπο που δεν φροντίζει τη σοδειά του. Και αυτή η σοδειά θα χαθεί ή θα φύγει.

Φέτος, λοιπόν, το έργο έχει πολλές φάσεις, οι οποίες δεν γνωρίζει κανείς πότε, γιατί, με πόσους και με ποιους θα γίνουν. Εγώ, κύριοι, βιώνω μια αγωνία, μια ταραχή, μια ανασφάλεια και έναν φόβο. Σας ευχαριστώ πολύ που μου τα παρέχετε έτσι χωρίς κάποια χρέωση. Τα συναισθήματα αυτά είναι ζωτικής σημασίας για μένα και ίσως και για μερικούς άλλους (I am being sarcastic). Μιλάμε για ανθρώπινες ζωές και αξιοπρέπεια. Φάσεις Α, Β1, Β2, Β3 και έπεται συνέχεια....

Το κείμενό μου έχει χαρακτήρα ενθάρρυνσης και αναστοχασμού. Στόχο κριτικής για τον εκάστοτε υπουργό ή πολιτική παράταξη δεν έχει. Ένα μοίρασμα είναι και μια προτροπή. 

Keep going το πάμε όλοι καλά!!

Entrance: free of charge